Tom I (A - Baranowski), 480 str. 1883 r Tom II ( Baranowski - Casuarina), 480 str. 1883 r Tom III ( Casus belli - Dżylkuwar), 484 str. 1883 r Tom IV ( E - Granada), 480 str. 1883 r Tom V ( Granada - Japet), 494 str. 1883 r Tom VI ( Japonija - Krzyca), 480 str. 1883 r Tom VII (Krzycki - Minasowicz), 480 str. 1884 r Tom VIII (Minasowicz - Pawłowicz), 480 str. 1884 r Tom IX ( Pawliszczew - Quod libet), 478 str. 1884 r Tom X (R - Śledziona), 480 str. 1884 r Tom XI (Śledziona - Vulpius), 528 str. 1884 r Tom XII ( W - Żyżmory), 451 str. 1884 r Suplement, niestandardowa numeracja stron. 1884 r Samuel Orgelbrand (ur. 1810 w Warszawie, zm. 16 listopada 1868 w Warszawie) – jeden z najsłynniejszych polskich drukarzy i wydawców, związany z Warszawą. „Odkrywca” Józefa Ignacego Kraszewskiego, autorytet w sprawach wydawniczych, wydawca pierwszej polskiej nowoczesnej wielotomowej encyklopedii. Był synem niezamożnego kupca Chaima Judy i Anny z domu Jud i starszym bratem Maurycego. W swych latach młodzieńczych, 1826-1830, Samuel był uczniem Rządowej Szkoły Rabinów, której program kształtowany był przez żywe w niej tendencje asymilacyjne; mimo więc swojej tradycji kulturowej i religijnej był później zwolennikiem asymilacji kulturowej ludności żydowskiej w społeczeństwie polskim. Ożeniony z Anną Starkman (1812-1884), córką zamożnego handlarza futrami z warszawskiej Pragi. Miał z nią ośmioro dzieci: Elżbietę (1838-1905), Rozalię (1839-1843), Karolinę (1840-1905), Joachima (1841-1859), Józefa (1843-1848), Hipolita (współwłaściciela wydawnictwa, 1843-1920), Mieczysława (współwłaściciela wydawnictwa, prawnika, 1847-1903) i Helenę (1850-1922). Działalność wydawniczą rozpoczął w 1829 wydaniem ody "Ostatni człowiek" T. Campbella w tłumaczeniu K. Piotrowskiego. Przy ul. Nowiniarskiej 1800 otworzył w 1836 r. księgarnię antykwaryczną pod firmą "S. Orgelbrand i Sp." (chociaż w spółce tej nie miał wspólnika); w 1839 przeniósł ją na ul. Miodową 496. W 1840 uruchomił przy księgarni wypożyczalnię książek polskich, a w 1845 – również francuskich. W latach 1841 do 1857 był współwłaścicielem księgarni w Suwałkach, później uruchomił również skład książek w Lipsku. Udzieliwszy bratu Maurycemu pożyczki 4500 rubli stał się też – do czasu spłaty połowy długu – właścicielem założonej przezeń księgarni w Wilnie. W roku 1859 nabył na własność kamienicę przy Krakowskim Przedmieściu 372 i przeniósł do niej księgarnię z Miodowej (przedtem zlikwidował tam wypożyczalnię). Księgarnię urządził "na wielką skalę i podług nader umiejętnego planu". Od roku 1863 prowadził w swojej księgarni sprzedaż książek wyłącznie wydanych własnym nakładem, wyprzedawszy uprzednio asortyment obcych wydawców. W roku 1844 zakupił od Stefana Lasockiego małą drukarnię, którą w następnych latach stopniowo rozbudowywał. W 1861 kupił odlewnię czcionek, uruchomił dział stereotypii i introligatornię. Kupił w tym celu rozległą posesję przy ul. Bednarskiej 396B (według późniejszej numeracji 20) łączącą się z Krakowskim Przedmieściem 443 (później nr 66). Odwiedzał w latach sześćdziesiątych XIX w. drukarnie w Londynie, Paryżu i w różnych miastach w Niemczech rozbudowując równocześnie własną; jako pierwszy na ziemiach polskich wprowadził w 1861 napęd maszyn drukarskich przy pomocy maszyny parowej. Jego firma zatrudniała w tym czasie 160 osób, a wkrótce potem – dwieście. Czcionki z odlewni Orgelbranda używane były także w innych drukarniach Królestwa Polskiego, a także w Wilnie i Kijowie. Otrzymał za nie nagrody na wystawach w Moskwie w 1865 i w Paryżu w 1867.