Tomasz Kupś, urodzony 1973 roku w Trzemesznie. Studia filozoficzne magisterskie i doktoranckie ukończył na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Zajmuje się historią filozofii nowożytnej i współczesnej, zwłaszcza niemiecką filozofią religii. Soren Kierkegaard, urodził się w 1813 roku w Kopenhadze. Pochodził z rodziny mocno wierzącej, co w pełni odbiję się w jego filozofii. Krótko przebywał w Berlinie, gdzie miał okazję wysłuchiwać wykładów jednego z czołowych przedstawicieli filozofii niemieckiej tamtego okresu- Schellinga. Kierkegaard był dziwakiem oraz człowiekiem niezwykle ekscentrycznym. Podobnie jak Sokrates, potrafił zatrzymywać ludzi na ulicach Kopenhagi i rozmawiać na tematy filozoficzne. Jego filozofia nie jest spójna. Sam Kierkegaard nigdy nie chciał stworzyć jednolitej filozoficznej doktryny. Jego myśli są chaotyczne, choć konsekwentne. Kierkegaard walczy z doktrynami uznaje, że ograniczanie filozofii do wąskich ram, mija się z celem, gdyż prawda jest subiektywna dla każdej jednostki, twierdzi nawet, że „tłum jest nieprawdą” . Z latami ograniczał spotkania z ludźmi, stał się samotnikiem, spędzając całe wieczory sam w domu. Zmarł w 1855 roku. Ogromną ilość miejsca w swoich rozmyślaniach Kierkegaard poświęcał problemowi wiary, a zwłaszcza problemowi człowieka wobec wiary. Wychowany w środowisku fanatycznym religijnie w swojej filozofii umieszczał elementy niepokoju, obawy, marności i całkowitemu oddaniu się Bogu. Aby poznać bliżej jego naukę o wierze należy sięgnąć do kilku największych dzieł tego filozofa – „Albo-albo” oraz do typowo religijnej rozprawy „Bojaźń i drżenie”, a także „Choroba na śmierć”. Te dzieła najpełniej pokazują kierkegaardowską filozofie wiary, choć wkomponowaną w skomplikowane myśli i zdania, jest bardzo trudna do prawidłowego i pełnego zinterpretowania. ! Uwagi: Oprawa nieco zabrudzona. Brzegi stron lekko zakurzone i zabrudzone.