Książki Lucyny Ćwierczakiewiczowej to okazja do odkrycia niepowtarzalnych smaków dawnej kuchni polskiej. Czyż do ciekawych doświadczeń nie należy jedzenie kiełbas własnej roboty? Czyż nie jest interesujące własnoręczne wykonanie (i zjedzenie) wykwintnego deseru zwanego białodaniem (blanc manger), o którym wiadomo, że należał do ulubionych przysmaków króla Jana III Sobieskiego? „365 obiadów” to najsłynniejsza książka najznakomitszej XIX-wiecznej autorki poradników kulinarnych. Publikacja doskonała zarówno dla miłośników tradycyjnej polskiej kuchni opartej na naturalnych produktach, jak też i dla zwolenników barwnego języka autorki. Współczesna gospodyni chcąca potraktować książkę 365 obiadów nie tylko jako dzieło historyczne, ale i dziś użyteczne, natknie się na wiele utrudnień w pojęciu intencji autorki. Będą to kłopoty ze zrozumieniem terminów, używaniem dziś trudnych do rozszyfrowania skrótów myślowych, innej składni. Jednym z podstawowych problemów jest zrozumienie systemu miar i wag stosowanego przez Ćwierczakiewiczową. Czytając 365 obiadów nieustannie natykać się będziemy na dziwne dla XXI–wiecznego czytelnika określenia miar masy i objętości. Sama początkowo myślałam, że pojawiający się termin garniec to po prostu dawna nazwa garnka. Można by sądzić, że każdy średnio rozgarnięty użytkownik Internetu poradzi sobie z tajemniczymi terminami przy pomocy wujka Google i cioci Wikipedii. Niestety, sprawa okazuje się nieco bardziej skomplikowana. W czasie życia Ćwierczakiewiczowej używano bowiem kilku systemów miar, nawet jeśli zawęzimy poszukiwania do Warszawy, w której autorka spędziła swój żywot (terytorium Królestwa Polskiego). Różne systemy bowiem obowiązywały w różnych zaborach, stosowano także miary lokalne. W latach życia Lucyny C. czyli od roku 1826 do 1901 w stolicy używano głównie nowopolskiego systemu miar, który wszedł do użytku w roku 1819. Już jednak w roku 1849 wprowadzono system rosyjski. Pamiętajmy, że pierwsze wydanie 365 obiadów miało miejsce w roku 1860, czyli 14 lat po tej reformie (dwa lata wcześniej ukazały się Jedyne praktyczne przepisy). ! Uwagi: Oprawa zniszczona, wytarta, naderwana na bloku, zabrudzona, brzegi stron nierówne i zakurzone, kartki pożółkłe, druk zachowany w stanie dobrym.