Słynnej praca żydowskiego historyka przetłumaczona na język polski na przełomie XIX i XX wieku. Prof. Graetz był żydowskim historykiem, wykładającym na uniwersytecie we Wrocławiu. Stworzył szkołę historyczną. Heinrich Graetz był przedstawicielem nurtu myślicieli potępiających kabalistyczną tradycję żydowską (Lauric Kaballah), powszechną zwłaszcza wśród rabinów na ziemiach polskich. Nakazywała ona takie działania, które zmierzały według jej wyznawców do umożliwienia przybycia Odkupiciela, Mesjasza. Graetz dowodził, że postępowanie w myśl zaleceń tej tradycji szkodzi mieszkającym wśród chrześcijan Żydom. Statut kaliski wydany w 1264 przez Bolesława Pobożnego zapewniał żydowskiej mniejszości bardzo dużą autonomię, w ramach której oni sami zobowiązani byli do przestrzegania praw zapisanych w Talmudzie. Graetz wykazywał że częsta u rabinów skłonność do talmudycznej praktyki analizowania najdrobniejszych aspektów każdego problemu i "rozszczepiania włosa na czworo" wywołuje silny sprzeciw otoczenia, że jeszcze gorzej Żydom służy zwyczaj" jak sam to sformułował "przekręcania faktów, chytrego mamienia ludzi" oraz "szukania przyjemności i poczucia wyższości z udanych oszustw". Pisał m.in.: "Rzetelność i prawość nie wiedzieć gdzie się u wielu podziały (...) Tłum przyswoił sobie tę krętą dialektykę szkół talmudycznych i posługiwał się nią do wyprowadzenia w pole mniej sprytnych osobników. Co prawda, trudno było zażyć z mańki kutych na cztery nogi współwyznawców, ale świat nieżydowski, z którym obcowali, poczuł ku swojej szkodzie tę przewagę pomysłowego ducha Żydów polskich" (na podst. tłum. pol. z 1929). Graetz w swych rozważaniach był dość konserwatywny i z dzisiejszego punktu widzenia często powtarzał stereotypowe poglądy ówczesnych Żydów niemieckich. Jego przemyślenia jednak do dziś często bywają cytowane w dyskusjach na tematy religii i współistnienia ze sobą kultur chrześcijańskiej i judaistycznej.