„Ta książka nie jest „moja”. Pisała ją historia. Pisała ją krzywda i cierpienie ponad milionowej rzeszy Polaków, rzuconych „na przemiał” w zatajoną głąb rosyjskiej ziemi, skąd część z nas zaledwie wyszła z życiem” – kończy Beata Obertyńska posłowie do drugiego wydania wspomnień „W domu niewoli”. Po 59 latach od włoskiego pierwodruku powraca – dzięki „Czytelnikowi” – opowieść o losach ofiar stalinowskiego terroru. Beata Obertyńska stara się jak najwierniej przekazać tragiczne historie i przeżycia więźniów, zsyłanych w głąb Rosji, oraz Polaków, którzy po amnestii próbowali dostać się do armii generała Andersa. Książka dzieli się na dwie części. Pierwsza – „Przez więzienia” – jest relacją z ponad rocznej tułaczki po sowieckich łagrach. Druga – to próba charakterystyki „wolności” w stalinowskiej Rosji. Wstęp do „W domu niewoli” to opis czasu przed aresztowaniem. Krótkie, mocne zdania, przypominające ni to odgłos marszowych kroków, ni to bezradny szloch, prowadzą przez kolejne sekwencje wojennych wydarzeń. Informacje o nalotach, aresztowaniach, ucieczkach, przeplatane są dodającymi otuchy, ciepłymi komentarzami: „Hanusia ma najróżowsze, najzłocistsze dwa lata, kot parę głupich tygodni. Świat się wali, bomby lecą – oni w schronie bawią się gałką z papieru”. 2. Przeżycia więzienne, którymi dzieli się Obertyńska, przypominają nieco „Inny świat” Herlinga-Grudzińskiego. Autorka przedstawia pobyt w kobiecym areszcie w Brygidkach, Charkowie, Starobielsku i na północy kraju. Próbuje zdobywać informacje o innych, groźnych, głośnych i przerażających miejscach odosobnienia, łącząc je z własnymi przemyśleniami i obserwacjami. Obertyńska charakteryzuje współwięźniarki, kreśli trafne (świadczące o doskonale rozwiniętym zmyśle obserwacji) portrety napotkanych kobiet. W plastycznych ujęciach ożywają postacie z cel – zarówno te „dobre”, z którymi można się zaprzyjaźnić, jak i najgorszy element – paserki, złodziejki i prostytutki, sukcesywnie uwalniane z aresztu. Autorka nie unika tematów drażliwych, wstydliwych, krępujących. Subtelna i delikatna, przecież porusza kwestie wszy, świerzbu, kłopotliwych rewizji, opróżniania dziurawych paraszek (więziennych „ubikacji”), wyuzdania i rozbestwienia dziewczynek (wrażenie robi choćby opis tatuowania się paloną gumą z kaloszy przez nastolatki).