Tom I - Liryki i inne wiersze (365 s., 1952 r.). Tom II - Poematy (437 s., 1952 r.). Tom III - Poematy (410 s., 1952 r.). Tom IV - Poematy (365 s., 1952 r.). Tom V - Król - Duch (595 s., 1952 r.). Tom VI - Dramaty (422 s., 1952 r.). Tom VII - Dramaty (421 s., 1952 r.). Tom VIII - Dramaty (473 s., 1952 r.). Tom IX - Dramaty (381 s., 1952 r.). Tom X - Dramaty (433 s., 1952 r.). Tom XI - Pisma prozą (419 s., 1952 r.). Tom XII - Pisma prozą (441 s., 1952 r.). Tom XIII - Listy do matki (601 s., 1952 r.). Tom XIV - Listy do krewnych, przyjaciół i znajomych (457 s., 1952 r.). Juliusz Słowacki herbu Leliwa (ur. 4 września 1809 w Krzemieńcu, zm. 3 kwietnia 1849 w Paryżu) – poeta polski doby romantyzmu, dramaturg i epistolograf. Obok Mickiewicza i Krasińskiego określany jako jeden z Wieszczów Narodowych. Twórca filozofii genezyjskiej (pneumatycznej), epizodycznie związany także z mesjanizmem polskim, był też mistykiem. Obok Mickiewicza uznawany powszechnie za największego przedstawiciela polskiego romantyzmu. Utwory Słowackiego, zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją narodu polskiego, podejmowały istotne problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami niewoli, ale także poruszały uniwersalne tematy egzystencjalne. Jego twórczość wyróżniała się mistycyzmem, wspaniałym bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka. Jako liryk zasłynął pieśniami odwołującymi się do Orientu, źródeł ludowych i słowiańszczyzny. Był poetą nastrojów, mistrzem operowania słowem. Obok Cypriana Kamila Norwida i Tadeusza Micińskiego uważany za największego z mistyków polskiej poezji. Miał zresztą (i opisał je w Raptularzu) doświadczenia mistyczne. Wywarł ogromny wpływ na późniejszych poetów Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego, m.in. Antoniego Langego, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Jana Lechonia. 9 stycznia 2009 Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ogłosił rok 2009 Rokiem Juliusza Słowackiego.