Jedno z najważniejszych źródeł do historii Polski średniowiecznej i jedno z najwybitniejszych dzieł średniowiecznej historiografii europejskiej. Jan Długosz urodził się 1415 w Brzeźnicy (Wieluńskie). Pochodził ze średnio zamożnej szlachty — jego ojciec, Jan, walczył pod Grunwaldem, a stryj odprawiał mszę dla króla polskiego przed tą bitwą. Studia, praca, misje dyplomatyczne W 1428 Jan rozpoczął studia w Akademii Krakowskiej, których nie ukończył, wstępując 1431 lub 1432 na dwór biskupa krakowskiego Z. Oleśnickiego — był notariuszem w jego kancelarii, następnie sekretarzem; podzielał przekonania Oleśnickiego, nieprzejednanego wroga husytyzmu, oraz był zwolennikiem jego programu politycznego; z inspiracji biskupa powstało największe dzieło Długosza — Roczniki Królestwa Polskiego. W 1436 uzyskał kanonię w katedrze krakowskiej (pełne święcenia 1440) i do 1479 pozostał członkiem kapituły krakowskiej, często posłując z jej ramienia na synody prowincjonalne i sejmy walne; miał też kilka innych kanonii w diecezji krakowskiej. Był czynnym dyplomatą w służbie Kazimierza IV Jagiellończyka: już w czasach wojny trzynastoletniej (1454–66) pertraktował w sprawie wykupu zamków krzyżackich, później uczestniczył w rokowaniach pokojowych z Krzyżakami w gronie ekspertów królewskich uzasadniających prawa Polski do Pomorza i Prus; pomimo konfliktu 1461–63 z królem na tle obsady biskupstwa krakowskiego (Długosz opowiedział się za Jakubem z Sienna, kandydatem papieskim i bratem stryjecznym Oleśnickiego, przeciwko kandydatowi królewskiemu), Kazimierz powierzył mu 1467 naukę i wychowanie swoich synów oraz misje dyplomatyczne w Czechach (do Jerzego z Podiebradów) i na Węgrzech (do Macieja Korwina). W 1479 otrzymał nominację na arcybiskupstwo lwowskie, nie zdołał jednak przed śmiercią go objąć. Większość swoich dochodów z beneficjów przeznaczył Długosz na cele kościelne; ufundował klasztory — kanoników regularnych w Kłobucku, paulinów przy kościele na Skałce w Krakowie (gdzie też został pochowany); wybudował parę niewielkich kościołów parafialnych we wsiach małopolskich oraz domy dla duchowieństwa w Wiślicy (dla wikariuszy), Sandomierzu (dla mansjonarzy) i Krakowie (dla psałterzystów); ufundował też bursę uniwersytecką dla kanonistów w Krakowie. Utrzymywał własny warsztat budowlany; wszystkie jego fundacje mają wspólne cechy, które składają się na „styl Długoszowy”. Jan Długosz zmarł 19 V 1480 w Krakowie.