Władysław Gomułka – robotnik z Krosna, ślusarz w przemyśle naftowym. W latach młodości działacz Niezależnej Partii Chłopskiej, KPP i PPS – Lewica. Ideologicznie zawsze związany z komunistami, święcie wierzył w swoje racje. Żądny władzy, apodyktyczny, w dyskusji uparty, trudny, przesadnie punktualny i zbyt oszczędny – tak mówili o nim współpracownicy. “Nie obrażajcie się panowie, że my Wam tylko ofiarujemy miejsca w rządzie, jakie sami uznajemy za możliwe (...). Władzy raz zdobytej nie oddamy nigdy (...). Zniszczymy wszystkich bandytów reakcyjnych bez skrupułów. Możecie krzyczeć, że leje się krew narodu polskiego, że NKWD rządzi Polską, lecz to nie zawróci nas z drogi” – te słowa Gomułka skierował do przedstawicieli Rządu Polskiego na emigracji, legalnej władzy, którą na prawie pół wieku zastąpili w tej części Europy przysłani z Moskwy szermierze „demokracji ludowej”. Polski Tito? Krążyły dowcipy, że cytryny w herbacie zastępował kiszoną kapustą oraz że dzielił papierosy na części. Nigdy nie budził też zaufania przełożonych. W PPR po szczebelkach kariery piął się powoli ale systematycznie – najpierw jako szeregowy członek partii, później w samym sekretariacie KC, w końcu od 1943 roku I sekretarz. Ponieważ niczym Tito marzył o “polskiej drodze do socjalizmu”, za zbytnią samodzielność został odpowiednio ukarany - odsunięty od władzy i uwięziony.