Tom I - 483 s., 1957 r. Tom II - 622 s., 1957 r. (...) Nie czuję się upoważniony do tego, by wypowiedzieć tu jakąkolwiek opinię moją o prawdziwości lub fałszywości poszczególnych twierdzeń lub całokształtu poglądów zawartych w Krytyce czystego rozumu. Ale to może wolno mi stwierdzić, że pojawienie się jej i jej istnienie w nowożytnej filozofii europejskiej stało się na tyle ważnym faktem historycznym, iż bezpośrednie zetknięcie się i przetrawienie poglądów zawartych w Krytyce jest niezbędne dla każdego, kto chce owocnie i odpowiedzialnie pracować nad zagadnieniami współczesnej teorii poznania i teorii świata, nie mówiąc już o historykach filozofii. Immanuel Kant (ur. 22 kwietnia 1724 w Królewcu, zm. 12 lutego 1804 tamże) – niemiecki filozof oświeceniowy, profesor logiki i metafizyki na Uniwersytecie Królewieckim. Immanuel Kant jest twórcą filozofii krytycznej (transcendentalnej), zakładającej, że podmiot jest poznawczym warunkiem przedmiotu. Podstawowymi cechami jego koncepcji filozoficznej są: agnostycyzm poznawczy względem tak zwanych noumenów (rzeczy samych w sobie np. Boga, materii) oraz aprioryzm w stosunku do zjawisk. Jego głównym wkładem w filozofię zachodnią było zniesienie opozycji pomiędzy racjonalizmem (por. Kartezjusz) a empiryzmem (por. Hume). Do osiągnięć kantyzmu odwołuje się między innymi neokantyzm (kontynuacja), fenomenologia (rewizja) oraz pozytywizm logiczny (opozycja).