Suplement, Tom I-VIII Suplement : 1992, 126 s. Tom I : 1988, 375 s. Tom II, III, IV, VI : 1989, 506 s., 502 s., 323 s. , 525 s. Tom V, VII, VIII, 1990, 331 s., 423 s., 499 s. Uzyskał tytuł docenta w 1903 roku, profesora nadzwyczajnego w 1907, profesora zwyczajnego w 1913 w Kazaniu. Profesor Uniwersytetu w Kazaniu (1907–1918) i Tomsku (1918–1919). W roku 1920 powołany został na katedrę medycyny wewnętrznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie wykładał do 1925, po czym przeniósł się do Warszawy, gdzie był profesorem i dyrektorem II. Kliniki Wewnętrznej. W Warszawie pracował przez 22 lata, od 1925 do 1947. Był pionierem fizjopatologii i biochemii w tej klinice. Wydał wiele rozpraw naukowych o charakterze doświadczalno-klinicznym z zakresu przemiany materii i przewodu pokarmowego. W 1927 został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, rok później – jednym z członków Polskiej Akademii Umiejętności. W czasie okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu medycyny (zob. Warszawski Uniwersytet Medyczny w czasie II wojny światowej). Wykształcił wielu przyszłych lekarzy. W 1943 grupa żydowskich lekarzy przekazała mu wyniki badań nad głodem prowadzonych w getcie warszawskim, co umożliwiło ich opublikowanie po zakończeniu wojny. Po drugiej wojnie światowej w 1947 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. W 1951 roku został również członkiem Polskiej Akademii Nauk. Utworzył kierunki patofizjologii i biochemii w klinice chorób wewnętrznych. Był redaktorem naczelnym Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej (1928-1948). W 1959 roku został laureatem nagrody państwowej I stopnia. Otrzymał liczne doktoraty honoris causa m.in. Akademii Medycznej w Łodzi (1958) i Uniwersytetu Jagiellońskiego (1964). Był autorem przeszło 200 prac naukowych, szczególnie z zakresu kardiologii. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.