Niniejsze opracowanie stanowi próbę syntezy dojrzałego dzieła Norwida, a zarazem przyczynek do przeobrażenia wizerunku poety, zarówno historycznoliterackiego, jak i „szkolnego” tak, aby Norwid – wbrew schematom „epokowości” historii literatury – przestał być twórcą dramatycznie rozpiętym między romantyzmem a modernistyczną awangardą. Poeta, epik, dramaturg, malarz i estetyk – twórca o romantycznym rodowodzie, awangardowo wprowadzając do swego dzieła europejski symbolizm, stał się prekursorem dwudziestowiecznego modernizmu, w obrębie którego jego dojrzała twórczość w całości pozwala się zawrzeć. Jeśli „późny wnuk” okazał się odbiorcą młodopolskim, usposobionym romantycznie, to dziś, w czasach ponowoczesności, twórczość Norwida zasługuje na „wnuka” jeszcze późniejszego…