Kobieta była idolem magii brzucha. Zdawała się pęcznieć i rodzić według własnych praw. Od zarania dziejów uważana była za niesamowitą istotę. Mężczyzna wielbił ją i się jej bał. Była czarną paszczą, która wypluwała go, by na nowo pożreć. Mężczyźni wspólnie wymyślili kulturę, broniąc się w ten sposób przed żeńską naturą. Kult nieba był najbardziej wyrafinowanym etapem w tym procesie, gdyż przeniesienie twórczego miejsca z ziemi do nieba jest zamianą magii brzucha na magię głowy. Z tej obronnej magii głowy narodziła się imponująca świetność męskiej cywilizacji, która uniosła z sobą również kobietę. Nawet język i logika, których używa współczesna kobieta, by atakować patriarchalną kulturę, były wymysłem mężczyzn. Stąd płcie znalazły się w pułapce komedii historycznego zadłużenia. Mężczyzna, którego zniewalał dług zaciągnięty u biologicznej matki, stworzył alternatywną rzeczywistość, dwupłciowy kosmos mający mu dać złudne poczucie wolności. Kobieta, na początku zadowolona z męskiej opieki, teraz przepełniona dążeniem do własnej iluzorycznej wolności, wdziera się w systemy mężczyzn i przywłaszcza je sobie, tłumiąc niepokojące poczucie wdzięczności. Zgodnie z magią głowy będzie zaprzeczać, że kiedyś w ogóle istniał problem związany z płcią i naturą. Odziedziczyła lęk przed uzależnieniem. Tożsamość kobiety i natury jest najbardziej kłopotliwym i trudnym tematem w dyskusji historycznej.