Książka jest kolejną, i chyba ostatnią, pozycją z cyklu dziejów polskiego lotnictwa wojskowego w latach 1918-1939. Nie będą to jednak historie jakiejś eskadry, dywizjonu czy bazy lotniczej, lecz skrócony przebieg służby w lotnictwie polskim określonej grupy ludzi - absolwentów trzynastu promocji OSL- SPL w okresie 1927-1945 oraz ostatniego rocznika z naboru - 1939 umownie określonego jak XIV Promocja. (Od autora) Szkoła Podchorążych Lotnictwa (1928-1939), tzw. „Szkoła Orląt”, placówka zajmująca się szkoleniem oficerów lotnictwa na potrzeby Wojska Polskiego. Do 1928 roku funkcjonowała pod nazwą Oficerska Szkoła Lotnicza. Mimo zmiany nazwy stanowisko komendanta pełnił w dalszym ciągu ppłk pil. Roman Florer. W 1929 roku nastąpiły istotne zmiany w funkcjonowaniu placówki. Na mocy reorganizacji polskiego szkolnictwa lotniczego ponad SPL zostało ustanowione Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa. Na mocy tych samych postanowień ze „Szkoły Orląt” wyodrębniono Dział Nauk, który został podporządkowany bezpośrednio CWOL. Komendanturę SPL opuścił wysłany na emeryturę ppłk Florer, a nowym komendantem został mianowany mjr pil. Stefan Kałęcki. Po czterech latach Kałęckiego zastąpił mjr pil. Jerzy Garbiński. Pierwotnie kurs trwał dwa lata. Po zakończonej nauce podchorążowie otrzymywali stopień podporucznika lotnictwa. Do 1933 roku w szkole ograniczano się do szkolenia obserwatorów (znaczna część z nich była później przeszkalana na pilotów), począwszy od 1934 roku (VIII Promocja) placówkę zaczęli opuszczać zarówno obserwatorzy, jak i piloci. Do 1934 roku do SPL mogli kandydować absolwenci szkół średnich, Korpusu Kadetów i podchorążowie szkół oficerskich innych broni w wieku 18-24 lat, posiadający obywatelstwo polskie i nienaganny stan zdrowia. W 1935 roku zmieniono zasady szkolenia i warunki przyjęć. Przede wszystkim przedłużono kurs do trzech lat. Na pierwszym roku wszyscy kursanci przechodzili ten sam program. Na drugim roku następował podział na pilotów i obserwatorów, na trzecim roku klasa pilotów dzieliła się na specjalność liniową i myśliwską (uczniowie kontynuowali szkolenie w Wyższej Szkole Pilotażu w Grudziądzu). Rekrutowano obywateli polskich, maturzystów w wieku od 18 do 24 lat. W 1939 roku, ze względu na wybuch II wojny światowej placówka zakończyła pracę.