Wchodząca w skład Chamesz megilot – pięciu zwojów odczytywanych w ważnych momentach żydowskiego roku – biblijna księga, której autorstwo przypisywane jest królowi Szlomie, uchodzi za kwintesencję człowieczej mądrości, będącej zarówno skutkiem wszechstronnego doświadczenia, jak i głębokiej refleksji nad kondycją ludzką i kolejami dziejów świata. Jednak pewne rozwiązania leksykalne, przyjmowane tradycyjnie w polskich tłumaczeniach – zwłaszcza motyw vanitas vanitatum, marności nad marnościami – przyczyniły się do pojmowania tej księgi jako dzieła głębokiego pesymizmu. Nowy przekład rabina Sachy Pecarica stara się temu zaradzić, proponując inne zrozumienie tych kluczowych dla księgi słów. Księga Koheleta odczytywana jest w Szabat przypadający podczas radosnego święta Sukot. Przypomina ono o wędrówce Żydów przez pustynię do Ziemi Obiecanej, a obchodzone jest po zebraniu plonów zakończonego roku. W jego kontekście Księgę Koheleta należy odczytać jako aprobatę Bożego planu wobec człowieka oraz zachętę do właściwego używania Bożych darów, jako nakaz pamiętania o Bogu tak w złych, jak i w dobrych momentach życia oraz jako pochwałę harmonii, która powinna przepełniać ludzką egzystencję. Nowemu przekładowi Księgi Koheleta towarzyszy obszerny komentarz, noszący tytuł Meam loez, napisany w ladino, języku Żydów sefardyjskich. Jest on oparty na wcześniejszych źródłach rabinicznych i pozwala czytelnikowi zapoznać się z wnikliwością lektury dawnych komentatorów oraz rozwikłać zagadki wielu lapidarnych, sentencjonalnych sformułowań Koheleta.