Collin de Plancy (właściwie Jacques Albin(a) Simon Collin de Plancy ur. 30 stycznia 1793 - zm. 13 stycznia 1881) – francuski pisarz i okultysta. Urodzony w 1793 roku w Plancy-l'Abbaye. Publikował pod ponad dwudziestoma pseudonimami. Jego najsłynniejsze dzieło to Dictionnaire Infernal, napisane w 1818 roku. Cieszyło się ono szczególną popularnością. Wielokrotnie było poszerzane i uzupełniane. Do 1863 roku ukazało się jego sześć wydań. "W tej sytuacji rewelacją na skalę europejską czy wręcz światową stało się przypomnienie starej, ubiegłowiecznej książki J. Collin de Plancy'ego „Dictionnaire Infernal", prawdziwej encyklopedii wszelkich czarów i niesamowitości. Książka miała dzieje zawiłe. Pierwsze wydanie ukazało się w 1818 roku, potem przyszły liczne następne, tymczasem zaś autor zmienił całkowicie swoje poglądy i od interpretacji oświeceniowej przeszedł do ściśle katolickiej. Dzieło uzyskało imprimatur arcybiskupa Paryża, powtórzone następnie przez innych dostojników Kościoła. Wreszcie, chyba już po śmierci autora zostało uzupełnione o następne osiemset haseł i w formie ostatecznej ukazało się w Paryżu u sławnego Plona w 1863 roku. W latach siedemdziesiątych naszego wieku trafił na nie Umberto Eco, wykorzystał w słynnej powieści „Imię róży", następnie dokonał wyboru i wydał po włosku. W ślad za tym ukazał się w 1980 roku w Genewie w wydawnictwie „Slatkine Reprints" reprint paryskiego wydania sprzed stu dwudziestu lat. Książka okazała się rewelacyjna. W wersji oryginalnej jest to liczące siedemset kilkadziesiąt stron pisanych maczkiem tomisko. Podtytuł zapowiada rzecz o bytach, ludziach, książkach, faktach, rzeczach dotyczących duchów, demonów, czarnoksiężników, paktu z diabłem, wróżb, uroków, kabały, okultyzmu, cudów, szalbierstw, przesądów, prognostyków, spirytyzmu i wszelkich fałszywych wierzeń cudownych, dziwnych, tajemnych i nadprzyrodzonych. I, rzeczywiście, zapowiedź spełnia. Czyta się to na dodatek znakomicie, a pisanie na tego rodzaju tematy wcale nie jest sztuką łatwą. Rzecz w tym, że przecież naprawdę nie wiadomo, gdzie się kończy coś rzeczywistego, czy bodaj prawdopodobnego, a zaczyna kompletny bełkot. A więc ani śmiertelna powaga, ani czyste szyderstwo nie stanowią właściwego stylu takich opracowań. Autor utrafił w tonację pośrednią, jest poważny, ale z przymrużeniem oka; w rezultacie śmiejemy się i dziwujemy razem z nim". (Słowo wstępne)