Tom I: A-Ć (1206 s., 1958 r.). Tom II: D-G (1396 s., 1965 r.). Tom III: H-K (1360 s., 1964 r.). Tom IV: L-Nić (1330 s., 1963 r.). Tom V: Nie-Ó (1264 s., 1963 r.). Tom VI: P-Prę (1476 s., 1964 r.). Tom VII: Pri-R (1499 s., 1965 r.). Tom VIII: S-Ś (1368 s., 1966 r.). Tom IX: T-Wyf (1484 s., 1967 r.). Tom X: Wyg-Ż (1494 s., 1968 r.). Tom XI: A-Ż (566 s., 1969 r.) Wydanie to jest reprintem najwybitniejszego dzieła polskiej leksykografii powojennej - 11 tomowego Słownika języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego. Słownik Doroszewskiego obejmuje dwa wieki rozwoju polszczyzny-od połowy XVIII do połowy XX stulecia. Witold Jan Doroszewski (ur. 1 maja 1899 w Moskwie, zm. 26 stycznia 1976 w Warszawie) – polski językoznawca, teoretyk języka, od 1930 profesor Uniwersytetu Warszawskiego, od 1930 członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, od 1947 członek Polskiej Akademii Umiejętności, następnie Polskiej Akademii Nauk; redaktor naczelny Słownika języka polskiego (1958–1969) i Słownika poprawnej polszczyzny (1973); popularyzator nauki o języku polskim, w latach 1932–1976 redaktor naczelny miesięcznika „Poradnik Językowy”; stworzył teorię języka, w której za przedmiot językoznawstwa uważał „człowieka mówiącego” (łac. homo loquens), a nie relacje zachodzące wewnątrz języka.