Niech nikogo nie odstraszy tytuł najnowszej, siódmej części autobiografii Joanny Chmielewskiej, bo choć „okropności” w tym tomie trochę się znalazło, to jednak opisane są z werwą i poczuciem humoru – a sama autorka wyraźnie wraca tu do twórczej formy sprzed lat. Po „Starym próchnie” wydawało się, że kolejny tom autobiografii szybko zacznie nużyć – o ile w ogóle się pojawi. Na szczęście „Okropności” przynoszą znaną już z pierwszych „Autobiografii” narrację: pełną żartów i zabawnych sytuacji, czasem jakby na przekór smutnej rzeczywistości. Kilka razy przypomina Chmielewska znane już czytelnikom fakty i anegdoty, ale przy ogromie nowych wiadomości stanowią one jedynie nikły procent całości i na dobrą sprawę giną w opowieści. Na „Okropności” składają się trzy wielkie tematy, które zdominowały książkę i nadały jej rytm, oraz niezliczona ilość wątków pobocznych, dygresji, dopowiedzeń i nawiązań. Trzy tematy to śmierć Alicji i perypetie związane z jej pogrzebem (przy czym słowo „perypetie”, podobnie jak określenie Chmielewskiej – „impreza” – użyte zostało nie bez przyczyny), walka ze ślimakami niszczącymi ogród autorki (i chociaż ta lojalnie uprzedza, by przy lekturze porzucić jedzenie, mniej wrażliwi jakoś przetrwają, z rzadka zamykając na chwilę oczy) i dolegliwości zdrowotne, które usprawiedliwiać mają rzekome świństwa różnej skali, z jakich spowiada się pisarka. Z wątków pomniejszych wymienić warto koty i jeże, rodzinę i przyjaciół czy zachwyty nad pomysłami Towarzystwa Wszystko Chmielewskie, któremu autorka robi przez rozsławienie w autobiografii niezłą reklamę. Być może na bardzo pozytywne wrażenia po lekturze wpływ miało uporządkowanie opowieści.