Rozprawa Dariusza Pniewskiego wpisuje się w nurt badań rozpięty między pracą Kazimierza Wyki Cyprian Norwid. Poeta i sztukmistrz (1948) a studium Aleksandry Melbechowskiej-Luty Sztukmistrz. Twórczość artystyczna i myśl o sztuce Cypriana Norwida (2001) i jest znaczącym wkładem do tego nurtu humanistycznej refleksji, ważnym nie tylko dla norwidystyki, ale także dla studiów nad pograniczami literatury i sztuk plastycznych oraz refleksji komparatystycznej. Z pracy wyłania się obraz twórcy podzielającego fascynacje i gusty swojej epoki, dobrze zorientowanego w problematyce dyskusji estetycznych i religijnych własnej współczesności, harmonijnie wpisanego swoimi zainteresowaniami w dziewiętnastowieczny moment historyczny. Rekonstrukcja takiego Norwida odwołuje się tutaj nie tylko do zjawisk z kręgu kultury wysokiej; Pniewski nie stroni od wskazywania materialnej tkanki kształtującej klimat epoki – stąd na przykład interesujące fragmenty o ilustracjach J. Flaxmana, o modzie na wazy etruskie i sposobach produkcji ich replik czy o angielskiej manufakturze Wedgwooda, zaspokajającej rosnące zapotrzebowanie na greckie motywy w ceramice i bibelotach. Trzeba tu przy okazji odnotować, że autor w swoich rekonstrukcjach unika pokusy erudycyjnego popisu i przywołuje tylko te wątki, dla których znajduje mocne przesłanki w twórczości Norwida. Wystawia to jak najlepsze świadectwo jego warsztatowi badawczemu i historycznej intuicji”. !Uwagi: Oprawa wytarta i lekko zarysowana. Brzegi stron zakurzone.