Taryfa – (od XVIII w. taryffa, od wł. tariffa, łac. tarif|a, -ae, etymologia od arab. تعاريف trans. taʕārif – opłata należna) – początkowo wykaz dawnych stawek podatku od nieruchomości zawierające dane ewidencji gruntów i budynków, wprowadzający na terenie Warszawy numerację budynków i nieruchomości w 1784r., wydawany do ok. 1920 r. Numeracja gruntów i budynków – składająca się z maksymalnie 4 cyfr, nadawała numer nieruchomości od numeru działki, zachowując kolejność zgodnie ze sposobem numeracji działek a nie budynków wzdłuż ulicy. Numer 1 – przyznano Zamkowi Królewskiemu. Numeracja ta wiązała się bezpośrednio z nr hipotecznym działki; tj. w opracowaniach spotyka się adres z numerem taryfy opisany jako np. Pałac Zamoyskich przy Nowym Świecie nr hip. 1245 (obecnie nr 67/69). Taryfa sporządzona przez Hiacynta Świątkowskiego w 1852 r. była dziewiątą tego typu publikacją. Została wydana przez Jana Glücksberga. Reprint wydany w nakładzie 1000 egzemplarzy.