1. Koran, Tom I - 402 s. 2. Koran, Tom II - 608 s. Z arabskiego przekład polski Jana Murzy Tarak Buczackiego, Tatara z Podlasia, wzbogacony objaśnieniami Władysława Kościuszki, poprzedzony Życiorysem Mahometa z Washingtona Irvinga oraz z poglądem na stosunki Polski z Turcją i Tatarami Juliana Bartoszewicza. Tekst arabski i tłumaczenie polskie. Koran - święta księga islamu, którą Allah miał objawić Mahometowi za pośrednictwem archanioła Gabriela; podzielona na 114 sur (rozdziałów), które z kolei dzielą się na aje (wersety). Sury ułożone są od najdłuższej do najkrótszej, z wyjątkiem pierwszej - otwierającej (Al-Fatiha). Według muzułmanów powstał w VII wieku naszej ery. Jednak część naukowców postuluje późniejszą datę kodyfikacji Koranu. Najstarsze znane egzemplarze Koranu znalezione w 1971 w meczecie w Sanaa w Jemenie wskazują, że w VII wieku Koran wciąż jeszcze nie istniał w obecnej formie. Jan Murza Tarak Buczacki (zm. 1857) – polski Tatar z Podlasia, domniemany autor pierwszego przekładu Koranu na język polski. Przez długie lat był uważany za autentycznego autora pierwszego przekładu Koranu na język polski. Jednak niedawne badania Z. J. Wójcika dowiodły, że podstawą tego tłumaczenia był filomacki przekład Koranu, przeznaczony dla Tatarów polskich, a dokonany w latach 20. i 30. XIX w. przez ks. Ignacego Chlewińskiego i Ignacego Domeykę. Ostateczną wersję tego przekładu ustalił Joachim Lelewel. Wersję, która ukazała się w 1848 w Poznaniu, ale została skonfiskowana przez cenzurę, wykorzystał później Buczacki. Buczacki spoczywa na Muzułmańskim Cmentarzu Kaukaskim w Warszawie.