W Dziejach Trzech Królestw, obok faktów (wymienionych w kronice dynastycznej tamtego okresu), pojawiają się elementy zaczerpnięte z ludowych opowieści przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Powieść prezentuje kolejno następujące wydarzenia po upadku dynastii Han (206 p.n.e. – 220 n.e.). Wykorzystując zamęt spowodowany licznymi powstaniami chłopskimi, władzę przejęli możnowładcy. Zanim zostały spisane, opowieści o Epoce Trzech Królestw funkcjonowały już w tradycji ustnej. Ich popularność rosła w czasach panowania mongolskiej dynastii Yuan. Za panowania następnej dynastii Ming, zainteresowanie sztukami i powieściami dotyczącymi tego okresu spowodowało rozwój tych opowieści. Najwcześniejszą próbą ich skompilowania była powieść w języku potocznym, Sanguozhi Pinghua (chiń. upr.: 三国志评话; chiń. trad.: 三國志評話; pinyin: Sānguózhì Pínghuà; dosł. „Opowieści Kronik Trzech Królestw”), opublikowana pomiędzy 1321 a 1323. Łączyła ona motywy legendy, baśni i moralitetu i była dostosowana do mentalności chłopskiego odbiorcy. W fabułę były wplecione motywy reinkarnacji i karmy.