Opis walki człowieka z naturą i własnymi słabościami na szczytach gór od Alp po Annapurnę. Terray Lionel Podczas II wojny światowej służył w alpejskich oddziałach dywersyjnych, tzw. Kompanii Stefana, walcząc przeciwko wojskom niemieckim. Po wojnie pracował m.in. jako instruktor w Wysokogórskiej Szkole Wojskowej oraz Państwowej Szkole Narciarstwa i Alpinizmu w Chamonix. W 1945 r. poznał Louisa Lachenala, wspólnie z którym przeszedł wiele trudnych dróg w Alpach, m.in. północną ścianę Eigeru. W 1950 r., gdy po kilkuletnich staraniach doszła do skutku pierwsza francuska wyprawa na szczyt ośmiotysięczny, w grupie wyselekcjonowanych wspinaczy znalazł się również Terray. Początkowo członkowie ekspedycji rozpatrywali możliwość zdobycia Dhaulagiri, ostatecznie skupili jednak swoje wysiłki na Annapurnie. 5 czerwca 1950 r. szczyt zdobyło dwóch członków wyprawy – Maurice Herzog i Louis Lachenal. Terray, wytypowany do drugiego zespołu szturmowego, nie miał okazji zaatakować szczytu ze względu na konieczność sprowadzenia na dół poodmrażanych kolegów. W roku 1952 wziął udział we francuskiej ekspedycji do Ameryki Południowej. W jej ramach dokonał wraz z Guido Magnone pierwszego wejścia na szczyt Fitz Roy w Patagonii, wszedł także na Aconcaguę. Tego samego roku wraz z holendrami Tomem De Booy i Keesem Egelerem wyruszył w Andy Peruwiańskie. Dokonali oni wspólnie wejść na dziewicze szczyty Nevado Pongos i Nevado Huantsan. W roku 1954 wziął udział w rekonesansowej wyprawie pod Makalu, gdzie wspiął się na jego dwa poboczne wierzchołki – Kangchungtse (7678 m) i Chomo Lonzo (7804 m). Rok później, 15 maja 1955 r. wraz z Jeanem Couzy stanęli jako pierwsi na głównym wierzchołku Makalu (8485 m). Rok 1956 przyniósł kolejne sukcesy w Andach. Wyprawa organizowana przez Terraya zdobyła 5 poważnych wierzchołków, w tym m.in. dziewicze jeszcze wtedy Chacraraju (6112 m), Taullijaru (5830 m). W roku 1957 brał udział w skomplikowanej akcji ratowniczej na Eigerze, dzięki której udało się uratować włoskiej wspinacza Claudio Cortiego, wspinającego się wraz z partnerami słynną północną ścianą. W kolejnych latach kierował m.in. zwycięską wyprawą na Jannu (1962) oraz Mount Huntington (1964) Zginał 19 września 1965 r. podczas wspinaczki z M. Martinettim 400-metrową ścianą Gerbier w masywie Vercors, niedaleko rodzinnego miasta Grenoble. Jego grób znajduje się na cmentarzu w Chamonix. W 2007 roku w wieku 89 lat zmarła jego małżonka Marianne Terray. „Jeśli naprawdę żaden serak, żaden kamień, żadna szczelina nie czekają na mnie gdzieś na świecie, by zatrzymać bieg mego życia, nadejdzie dzień, kiedy stary i zmęczony odnajdę spokój pomiędzy zwierzętami i kwiatami. Koło zamknie się i wreszcie zostanę prostym pastuchem, którym tak bardzo chciałem być w dzieciństwie!” – tak pisał w swojej książce „Niepotrzebne zwycięstwa”.