Tom I - 784 s. Tom II - 938 s. Obejmuje najważniejsze fakty, kierunki i prądy literatury rosyjskiej od piśmiennictwa staroruskiego do stosunków literackich polsko-rosyjskich w latach 1843-1855 w powiązaniu z sytuacją polityczną i społeczną poszczególnych okresów oraz na tle ogólnoeuropejskich zjawisk kulturalno-literackich. Jest to praca zbiorowa wybitnych polskich rusycystów, owoc długoletnich samodzielnych studiów i badań. Marian Jakóbiec (ur. 8 września 1910 w Hinowicach koło Brzeżan, zm. 27 kwietnia 1998 we Wrocławiu) – polski pisarz, literaturoznawca, historyk literatur słowiańskich, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. W czasie II wojny światowej uczestniczył w ruchu oporu, był związany z Batalionami Chłopskimi oraz Biurem Informacji i Propagandy Armii Krajowej. Został odznaczony Krzyżem Walecznych. Autor prac o polsko-rosyjskich stosunkach literackich, folklorze słowiańskim, literaturze ukraińskiej oraz literaturach południowosłowiańskich. Napisał m.in. opracowanie pt. Literatury narodów Jugosławii, w której przedstawił dzieje literatury serbskiej, chorwackiej, słoweńskiej i macedońskiej, jak również tradycje literackie Czarnogóry oraz Bośni i Hercegowiny. Był również redaktorem i współautorem podręcznika pt. Literatura rosyjska. Fundamentem literatury rosyjskiej jest ustna twórczość ludowa – tzw. byliny, skazy, pieśni, legendy i inne przejawy folkloru. W rozwoju staroruskiej literatury XI-XIV w. znaczną rolę odegrały integralne związki Rusi z Bizancjum i kulturą południowosłowiańską, skąd przeniesione zostały na Ruś m.in. wzorce literatury religijnej. W okresie staroruskim powstała literatura ruska, która następnie rozwijała się odmiennie w różnych częściach Rusi na skutek rozbicia dzielnicowego kraju. Największy wpływ na rozwój języka rosyjskiego wywarła północno-wschodnia część kraju (księstwa: Włodzimierskie, Suzdalskie, Rostowskie, Moskiewskie, Białojezierskie, Twerskie, Muromskie, Galickie i inne).