"O naturze wszechrzeczy" - wielki poemat epikurejski w języku łacińskim. To jeden z pomników rzymskiej poezji i filozofii. Tekst ten został prawdopodobnie napisany w latach 62-58 p.n.e., a ukazał się już po śmierci (55 p.n.e.) - niewykluczone, że samobójczej - Lukrecjusza. Jest możliwe, że wydawcą był Cycero, którego rola w całej sprawie nie jest jednak dokładnie znana. Tak czy inaczej, po publikacji dzieło to nie tylko odegrało wielką rolę literacką i kulturalną, lecz bardzo przyczyniło się do upowszechnienia poglądów epikurejskich na Zachodzie (jego wpływom ulegli: Montaigne, Bruno, Leonardo da Vinci, Gassendi, Wolter, d´Alembert, Diderot, La Mettrie, Helwecjusz i inni). Za życia Lukrecjusz pozostawał w cieniu, choć niewykluczone również, że świadomie go ignorowano ze względu na jego twierdzenia na temat bogów, które mogły podważać tradycyjne podstawy państwa. Lukrecjusz uważał się za zwykłego popularyzatora Epikura, lecz był również jego wielkim kontynuatorem.