Wydanie z ilustracjami St. Łuckiewicza Zebrane tu baśniowe wątki i motywy na swój sposób opowiadały matki, babcie i nianie w polskich i białoruskich zaściankach Wileńszczyzny. Mógł ich słuchać przed snem mały Adam, jeden z synów państwa Mickiewiczów z Nowogródka. Być może słyszał je również w dzieciństwie Antoni Gliński, urodzony 19 lat później w Szczorsach nad Niemnem, 25 kilometrów na wschód od Nowogródka (według przekazów to właśnie w Szczorsach pod wiekowym dębem Adam Mickiewicz pisał „Grażynę”). Był chłopskim dzieckiem, które własnym wysiłkiem i uporem zdobyło wykształcenie. Czterotomowy „Bajarz polski” jego pióra, zbiór przetworzonych baśni, podań, a nawet utworów literackich, był jedną z najpopularniejszych książek w II połowie XIX wieku. Antoni Józef Gliński (ur. 1817 w Szczorsach, zm. 30 czerwca 1866 Wilnie) – polski bajkopisarz. Urodził się w Szczorsach pod Nowogródkiem. Pochodził z chłopskiej rodziny i był samoukiem. Od 1844 mieszkał w Wilnie. Jego najważniejszym dziełem był czterotomowy zbiór baśni, podań i gawęd ludowych pt. Bajarz polski, opublikowany po raz pierwszy w 1853. Zbiór był wielokrotnie wznawiany, ciesząc się dużą popularnością. Baśnie oparte były na podaniach z zaścianków szlacheckich i wsi białoruskich, niektóre zaś były przetworzonymi utworami literackimi, m.in. Wasilija Żukowskiego i Aleksandra Puszkina.