Eckhart von Hochheim, lepiej znany jako Mistrz Eckhart (ok. 1260-1327/1328 w Kolonii lub Awinionie) – niemiecki mistyk, filozof i teolog, dominikanin. Przedstawiciel mistyki nadreńskiej. Pochodził z rodziny arystokratycznej z Turyngii, urodził się w Tambach lub w Hochheim. Niewiele wiadomo o latach jego dzieciństwa i młodości; nie wiadomo też, kiedy wstąpił do zakonu dominikanów. W latach 1294-1298 był przeorem dominikańskiego klasztoru w Erfurcie. W tym czasie stworzył znane swoje dzieło w języku niemieckim Pouczenia duchow. Tytuł Mistrz odnosi się do tytułu naukowego magistra teologii, który uzyskał na uniwersytecie w Paryżu w 1302 roku. Lata 1302-1303 spędził na uniwersytecie w Paryżu w katedrze teologii, z tamtego okresu pozostało niewiele jego dzieł i kazań. Był znakomitym kaznodzieją i wykładowcą w języku łacińskim i niemieckim. Działał głównie w Kolonii. Uważany za głównego przedstawiciela tzw. mistycyzmu nadreńskiego. Nawiązując do neoplatonizmu, utożsamiał Eckhart Boga z Jednią i za jedynie realną uważał duszę ludzką, bowiem posiada ona boski pierwiastek, w którym może zaistnieć kontakt między człowiekiem a Bogiem. Oskarżony m.in. o panteizm i skazany w roku 1326, odwołał się do sądu papieża Jana XXII, który w bulli In agro dominico potępił jego 17 tez, a 11 uznał za podejrzane. Eckhart zmarł, zanim orzeczenie papieskie zostało ogłoszone.