Człowiek utracił swoje miejsce w świecie, utracił świat, w którym żył i o którym myślał. W rezultacie tych zmian musiał przekształcić i zastąpić nowymi koncepcjami nie tylko najbardziej zasadnicze pojęcia i atrybuty, lecz wręcz sam fundament, który determinował jego myśl. Klasyczna rozprawa z dziedziny historii idei naukowych, lub raczej z historii światopoglądów. Koyré, zmarły w 1964 roku profesor École Pratique des Hautes Études w Paryżu oraz Institute for Advanced Studies w Princeton, bada w niej przemiany, jakie dokonały się w obrazie świata na przestrzeni zaledwie dwóch stuleci, od końca XV do końca XVII wieku. Wówczas to spośród naukowo i filozoficznie nośnych pojęć znikła idea kosmosu, czyli świata pojętego jako skończona, zamknięta i uporządkowana całość. Zastąpiło ją pojęcie nieograniczonego, a potem wręcz nieskończonego wszechświata. W wyniku tej rewolucji człowiek utracił napawające go poczuciem bezpieczeństwa odniesienie do kosmicznego ładu oraz swoje dotychczasowe miejsce w hierarchicznej strukturze kosmosu. Utraciwszy stabilny świat, w którym dotąd żył, zmuszony został do zbudowania na nowo podstaw swego myślenia. Książka zawiera analizy mało znanych i trudno dostępnych dokumentów. Koyré wyciąga z nich wnioski, których znaczenie rozpościera się aż po światopoglądowy horyzont współczesności.