Ilja Jefimowicz Riepin (ros. Илья Ефимович Репин; ur. 24 lipca?/5 sierpnia 1844 w Czuhujiwie, zm. 29 września 1930 w Kuokkala obecnie Riepino) – rosyjski malarz, przedstawiciel realizmu. Jego rodzice byli rosyjskimi osadnikami wojskowymi na wschodniej Ukrainie. W 1866, po terminie u miejscowego malarza ikon Bunakowa oraz wstępnej nauce malarstwa portretowego, Riepin wyjechał do Petersburga, gdzie podjął studia pod kierunkiem Iwana Kramskiego i Pawła Czistiakowa w tamtejszej Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1873 ukończył obraz Burłacy na Wołdze, realistyczny portret grupy jedenastu burłaków, którym zdobył rozgłos i wczesną sławę. W latach 1873–1876 jako stypendysta przebywał we Włoszech i Francji, gdzie zetknął się z tamtejszą sztuką impresjonistyczną, która miała wpływ na sposób użycia światła i koloru przez artystę. Jednak styl malarza bliżej przypominał starszych mistrzów europejskich, szczególnie Rembrandta, a sam Riepin nigdy nie został impresjonistą. Po powrocie pracował w Moskwie, od 1882 ponownie w Petersburgu, a od 1900 w Kuokkala (w 1948 przemianowanym na Riepino). W latach 1894–1907 był profesorem petersburskiej Akademii, a 1898–1899 jej rektorem. Przez cały czas kariery, artysta w swoich dziełach ukazywał przeciętnych ludzi, z którymi sam się identyfikował. Riepin często ukazywał wiejski folklor, zarówno ukraiński, jak i rosyjski. W późniejszym okresie twórczości, od 1878 należał do pieriedwiżników; malował obrazy rodzajowe o tematyce z życia współczesnej Rosji, historyczne, portrety m.in. inteligencję rosyjską oraz arystokrację, łącznie z ostatnim carem Rosji, Mikołajem II Romanowem. Ceniony za mistrzowską realistyczną formę, rysunek, swobodną fakturę oraz wyczucie barwy i światła; jego obrazy charakteryzowała wielka różnorodność ujęć i nastrojów.