Tom I - 1979 r., 470 s. Tom II - 1980 r., 388 s. Geometria (gr. γεωμετρία; geo – ziemia, metria – miara) – dziedzina matematyki badająca dla wybranych przekształceń ich niezmienniki, od najprostszych, takich jak odległość, pole powierzchni, miara kąta, przez bardziej zaawansowane, jak krzywizna, punkt stały, czy wymiar. W zależności od rodzaju przekształceń mówi się o różnych rodzajach geometrii. Geometria euklidesowa zajmuje się przede wszystkim badaniem niezmienników (stałych) izometrii (zachowanie odległości) oraz podobieństw (zachowanie kątów), geometria afiniczna bada niezmienniki przekształceń afinicznych, zaś geometria rzutowa opisuje niezmienniki przekształceń rzutowych. Problemy te uogólnia się na inne przestrzenie i obiekty (np. przestrzeń Riemanna, czy przestrzenie metryczne), a metoda badania niezmienników jest podstawową metodą badania bardziej zaawansowanych obiektów matematycznych (np. przestrzenie topologiczne, abstrakcyjne grupy, pierścienie, itp.) Topologia (gr. tópos – miejsce, okolica; lógos – słowo, nauka) – dział matematyki zajmujący się badaniem własności, które nie ulegają zmianie nawet po radykalnym zdeformowaniu obiektów, takich jak figury geometryczne, bryły i obiekty o większej liczbie wymiarów. Własności takie nazywa się niezmiennikami topologicznymi, przy czym przez zdeformowanie rozumie się tutaj dowolne zniekształcenie - zginanie i rozciąganie, ale bez rozerwania i zlepienia różnych części. Proces deformacji najłatwiej wyobrazić sobie przyjmując, że obiekt wykonano z gumy. Topologia jest jednym z najważniejszych działów matematyki, gdyż definiuje fundamentalne pojęcia wykorzystywane w wielu innych działach matematyki, np. pozwala na abstrakcyjne podejście do opisu ciągłości funkcji bądź też uogólnienia pojęcia spójności zbioru na przestrzenie funkcyjne.