Ostatnie Legendy Śródziemia – tytuł jaki otrzymała w Polsce książka Księga Zaginionych Opowieści Tom II (ang. The Book of Lost Tales II) w wydaniu Atlantisu. Jest to zbiór tekstów wydanych przez Christophera Tolkiena w cyklu The History of Middle-earth. Wiele imion i nazw w książce jest identycznych lub bliskich późniejszym wersjom, niektóre z nich jednak zupełnie nie przypominają swych ostatecznych form. J. R. R. Tolkien dość często zmieniał nazwy, czasem tworzył kilka nowych wariantów w jednym manuskrypcie, następnie po kolei je odrzucając. Mylący bywa fakt, że czasem nazwa odnosząca się do jednej rzeczy jest następnie stosowana do innej, tracąc pierwotne znaczenie. Główne ramy książki wyznacza historia człowieka, który przybywa na wyspę Tol Eressëa zamieszkaną przez elfów. We wcześniejszych wersjach "Zaginionych Opowieści" człowiek ten nazywał się Eriol i pochodził z północnej Europy, w późniejszych wersjach był to Ælfwine, średniowieczny Anglik. Opowieść o Tinúviel Turambar i Foalókë Upadek Gondolinu Nauglafring Opowieść o Eärendelu Historia Eriola lub Ælfwinego i koniec legend John Ronald Reuel Tolkien; ur. 3 stycznia 1892 w Bloemfontein w Oranii, zm. 2 września 1973 w Bournemouth – brytyjski pisarz oraz profesor filologii klasycznej i literatury staroangielskiej na University of Oxford. Jako autor powieści Władca Pierścieni, której akcja rozgrywa się w mitycznym świecie Śródziemia, spopularyzował literaturę fantasy. Jest autorem wielu opowieści rozgrywających się w mitycznym świecie Śródziemia: powieści Hobbit, czyli tam i z powrotem, Władca Pierścieni, Silmarillion (nieuporządkowanego jako spójna całość narracyjna przez Ronalda – książkę przygotował do druku jego syn Christopher Tolkien) oraz kilku krótkich form, opowiadań niezwiązanych lub luźno związanych z wielką mitologią, tzw. Legendarium Śródziemia (zawartej w 12-tomowej History of the Middle-earth, opracowanej i wydanej przez Christophera Tolkiena). Opublikował ponad 100 prac z dziedziny filologii i literatury dawnej, współpracował przy powstaniu największego słownika języka angielskiego, wydawanego zaraz po I wojnie, Oxford English Dictionary. Znał (w różnym stopniu) ponad 30 języków, głównie wymarłych, germańskich i celtyckich: m.in. łacinę, starożytną grekę, hebrajski, gocki, nordycki, staroislandzki, anglosaski, staroirlandzki, średniowieczny i współczesny walijski, niemiecki, niderlandzki, szwedzki, duński, norweski, hiszpański, francuski, lombardzki, włoski, fiński, esperanto, rosyjski, uczył się także polskiego, lecz uważał go za trudny język i nie potrafił się nim dobrze posługiwać.