Książka W. Chmielowskiej jest szeroką publikacją przeglądu metod nauczania. Praca przedstawia kolejność ich powstawania w sposób chronologiczny, począwszy od XVIII w., poprzez okres międzywojenny do czasów współczesnych. Praca ta może być bardzo dobrym studium dla nauczycieli młodych i początkujących. Przedstawione porady, zalecenia, zasady pracy oraz sugestie w dużym stopniu pozwalają na „odnalezienie się” w zawodzie nauczyciela; mam na myśli przede wszystkim 12 zasad pracy pedagoga według M Varrö oraz sposób pracy nad utworem według A. Szczapowa, ogólne założenia metodyczne K. Leimera, a także trzy główne zasady jak należy ćwiczyć tegoż autora. Na szczególną uwagę zasługują również zagadnienia związane bezpośrednio z samą praktyką pedagogiczną L. Barenbojma, według którego duże znaczenie w kształtowaniu techniki odgrywają czynniki psychiczne oraz jego propozycje różnych wariantów ćwiczeniowych. Uwagi wykonawcze dotyczące palcowania, pedalizacji, sposobu wykonania ozdobników stosowane w różnych epokach i u różnych kompozytorów pomagają usystematyzować i uporządkować wiedzę, a w następstwie ułatwiają interpretację dzieł podczas lekcji z uczniem. Również z tego powodu warto zapoznać się z ostatnim rozdziałem książki Chmielowskiej poświęconym interpretacji niektórych dzieł muzycznych w ujęciu wybitnych muzyków – C. Reineckego, H. Kellera, A. Cortot, E. Fischera oraz A. Badury - Skody. Dużo miejsca w pracy Chmielowskiej poświęconego jest omówieniu metod początkowego nauczania, a także psychiki dziecka w okresie dziecięcym i przejściowym. Istotnym elementem są wskazówki ułatwiające obserwację ucznia i polecanie określania osobowości każdego z nich. Zarówno nauczyciele gry na fortepianie, jak i inni pedagodzy, mogą znaleźć wiele cennych rad i wskazówek oraz wcielać je w swój warsztat zawodowy.