W XIX wieku tematyką biblijną zainteresowali się szczególnie nazareńczycy - malarze stawiający sobie za cel odnowę sztuki sakralnej. Należał do nich Julius Schnorr von Carolsfeld, którego Bibel in Bildern, opracowana w latach 1853-1860, zyskała ogromną popularność. Przyćmił ją dopiero wielki cykl biblijny Gustave'a Dore. Gustave Dore (1832-1883), francuski malarz i grafik postromantyczny, wsławił się przede wszystkim wielkimi cyklami ilustracji drzeworytniczych do słynnych utworów literatury światowej - Dantego, Rabelais'go, Cervantesa, Miltona, Balzaca, La Fontaine'a. W 1865 roku powstał cykl dwustu trzydziestu czterech drzeworytów do Biblii, ilustrujących zarówno Stary, jak i Nowy Testament. Dore wykorzystał w swej pracy technikę drzeworytu poprzecznego (sztorcowego), która doszła do pełnego rozkwitu właśnie w XIX wieku. Umożliwiała rycie bardzo subtelnych kresek i punktów, toteż nadawała się znakomicie do wykonywania reprodukcji dzieł sztuki, w szczególności malarstwa. Stosowano ją na wielką skalę do ilustrowania czasopism i ozdobnych wydań książkowych, stąd ten typ drzeworytu nazywano też reprodukcyjnym lub interpretacyjnym. Artysta wykonywał tylko rysunek, natomiast kliszę w klocku drewnianym opracowywali wyspecjalizowani rytownicy, od których kunsztu zależał ostateczny efekt dzieła. Dore współpracował z wieloma rytownikami, toteż jego prace różnią się często poziomem technicznym i artystycznym.