Chów zwierząt jest prowadzony głównie w celu pozyskiwania białka i tłuszczu zwierzęcego oraz licznych surowców przemysłowych, np. wełny, skór i kości. Podobnie jak produkcja roślinna hodowla zwierząt może być: - ekstensywna – polegająca na wykorzystaniu naturalnych, trawiastych obszarów pastwisk; - intensywna – bazująca na produkowanych paszach. Chów zwierząt ma większe znaczenie w krajach wysoko rozwiniętych (50-90% dochodu całego rolnictwa). W skali świata od 1970 r. produkcja zwierzęca systematycznie rośnie – najszybciej produkcja drobiu i trzody chlewnej. Bydło – w chowie bydła wyróżnia się dwa kierunki: – mięsny – w większości przypadków to ekstensywna hodowla rozwijająca się na obszarach naturalnych pastwisk. Największe rejony tego typu chowu występują w Brazylii, Argentynie, na Wielkiej Równinie Prerii, w Australii, Kazachstanie, Rosji i na obszarach trawiastych Afryki; – mleczny – to z reguły chów intensywny, dominujący w Europie Zachodniej, południowo-wschodniej Australii oraz północno-wschodniej i północnej części Stanów Zjednoczonych. Podstawą intensywnej gospodarki hodowlanej jest duża produkcja zbóż, roślin pastewnych i soi. Trzoda chlewna – podstawą żywieniową trzody są ziemniaki, kukurydza i inne zboża oraz odpady pożywienia ludzkiego i pasze przemysłowe. Najwięcej świń hoduje się w krajach umiarkowanej strefy klimatycznej tj. w Chinach, głównie na nizinach: Chińskiej i Mandżurskiej, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie (rejon przyjeziorny) oraz w Europie Zachodniej i Środkowej. Owce – najwięcej owiec hoduje się w krajach posiadających duże obszary naturalnych, suchych pastwisk, np. Australia, Azja Środkowa, Hiszpania, Turcja, Nowa Zelandia. W ostatnich latach pogłowie owiec systematycznie spada. Drób – intensywny rozwój hodowli notuje się głównie w krajach wysoko rozwiniętych, w których podstawę pożywienia drobiu stanowią pasze przemysłowe. Największym producentem drobiu są Stany Zjednoczone.