Tom I: 1969 r., 238 s. Tom II: 1970 r., 225 s. Tom III: 1971 r., 348 s. Tom IV: 1972 r., 252 s. Tom V: 1973 r., 276 s. Tom VI: 1974 r., 282 s. Tom VII: 1975 r., 238 s. Tom VIII: 1976 r., 256 s. Tom IX: 1977 r., 208 s. Tom X: 1978 r., 260 s. Tom XI: 1979 r., 310 s. Tom XVI-XVII: 1984-1985 r., 280 s. Rocznik Międzyrzecki - czasopismo naukowe wydawane przez Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Międzyrzecu Podlaskim. Porusza głównie tematykę historii Międzyrzeca Podlaskiego, ziemi międzyrzeckiej i Południowego Podlasia. Ukazuje się od 1969 roku. Międzyrzecczyzna (ziemia międzyrzecka) - mikroregion i kraina historyczna na Południowym Podlasiu obejmująca miasto i gminę Międzyrzec Podlaski oraz gminy Drelów i Kąkolewnica. Region ten do k. XIV w. był przedmiotem sporu i wpływów Polski, Jaćwingów, Litwy, Rusi Halickiej i Zakonu Krzyżackiego. W 1511 r. rozgorzały spory graniczne między właścicielem dóbr Janem Janowiczem Zabrzezińskim a starostą łukowskim. Od XIV w. do 1616 r., z krótkimi przerwami, obszar znajdowały się w granicach Litwy. W latach 1382-1384, 1440-1443 podporządkowany był książętom mazowieckim, a w latach 1569-1574 Koronie. W 1616 r. na sejmie wileńskim przydzielono Międzyrzec Koronie. Do 1795 region znajdował się w ziemi mielnickiej województwa podlaskiego. Pierwszym znanym z imienia właścicielem ziemi międzyrzeckiej był Abraham z Jaxów Chamiec herbu Gryf, który otrzymał te tereny od Władysława Jagiełły za zasługi wojenne w roku 1390. Pierwsza parafia w Międzyrzecu Podlaskim powstała w roku 1174. Tereny te od XV w. tworzyły zwarty obszar dóbr magnackich, przechodzących na kolejnych właścicieli prawie zawsze drogą dziedziczenia. Od XV w. granice nie ulegały większym zmianom i obejmowały teren trochę większy niż obszar rzymskokatolickiej parafii św. Mikołaja w granicach z końca XIX w. z wyraźnym centrum dóbr w Międzyrzecu Podlaskim. Przynależność do scentralizowanych dóbr klucza międzyrzeckiego spajała ekonomicznie i kulturowo okolice Międzyrzeca Podlaskiego. Na przestrzeni stuleci wytworzyły się tu specyficzne stosunki społeczne i etniczne (wsie bojarskiej,Bagnosze, Rekuny, Litwaki) odróżniające dobra międzyrzeckie od sąsiednich. Tereny te później wchodziły w skład Ordynacji Międzyrzeckiej należącej do rodów Czartoryskich i Potockich. W roku 1947 z inicjatywy władz miejskich i w latach 1998-2001 przy reorganizacji podziału administracyjnego Polski planowane było utworzenie powiatu międzyrzeckiego z siedzibą w Międzyrzecu Podlaskim. Nigdy jednak do tego nie doszło.