O jaką Polskę walczymy? – pytali redaktorzy podziemnego „Biuletynu Informacyjnego” w 1943 roku. Koniec wojny przyniósł zagładę tamtego świata. Przerwana została ciągłość państwa i tradycji. Skończyła się ta postać Polski Niepodległej, która trwała w zmiennym, ale ciągłym kształcie geograficznym i społecznym przez tysiąc lat. II RP była jej ostatnim wcieleniem. W projekcie „Węzły pamięci…” chcemy odtworzyć jej portret pamięciowy. Chcemy przypomnieć spuściznę kulturową państwa wieloetnicznego i wielokulturowego, tradycję Polski obywatelskiej, pojmowanej przez kolejne pokolenia jako dobro wspólne. Pragniemy zadać pytanie, w imię jakiej Polski dokonywali wyboru jeńcy w Starobielsku, przedzierali się na Zachód ochotnicy do Polskich Sił Zbrojnych? Inspiracją dla projektu był cykl „Lieux de memoire” francuskiego historyka Pierre Nora. U nas w miejsce „lieux” stosujemy termin „węzły”. Zawarta w nim metafora jest oczywista i celowo wieloznaczna. „Węzłami” są nazwy, pełniące funkcje połączeń („supełków”) w rozmaitych sieciach znaczeniowych, które składają się na zbiorową pamięć i zbiorowe wyobrażenia.