Maurycy Gosławski urodził się we Frampolu w okolicy Kamieńca na Podolu, 5-tego października 1802 roku. Brał udział w kampanii tureckiej pod Dybiczem, a w czasie powstania listopadowego służył w legii Wołyńsko - Litewsko - Ruskiej i był w Zamościu do końca oblężenia, a po kapitulacji został zesłany w głąb Rosji jako jeniec wojenny. Uratował się ucieczką do Galicji i przebywał w cyrkule czortkowskim, skąd wkrótce udał się do Francji. W rok później wrócił na prawy brzeg Zbrucza z kilkoma towarzyszami, a następnie zbrojnie przedostali się na lewy brzeg tej rzeki. W zakończeniu należy dodać, iż postać Gosławskiego nie była uderzającą. Blady, miernego wzrostu, chudy, rysy mocno wydatne a potężne wąsy zakrywały całkiem usta i zęby okopcone ciągłym paleniem fajki. W rozmowie był przyjemny, ale sarkastyczny. Biada temu kto mu dokuczył. Odważny do zuchwałości, dla przyjaciół wylewny, do wszelkich poświęceń gotów w każdej chwili a w pożyciu domowym łatwy i miły. Prawdziwy jego talent rozwinął się dopiero w chwilach nieszczęścia i klęski narodowej. Miał nie tylko wysokie zasługi wojskowe, poetyczny talent, ale piękny charakter publiczny i prywatny. Ile to już upłynęło lat jak 19 listopada 1834 roku wiekopomnej pamięci Maurycego Gosławskiego serdeczni oddani przyjaciele i mieszkańcy Stanisławowa złożyli do wiecznego spoczynku. Wspomnieć też należy, że przez ćwierć wieku od pochówku wieszcza żadna żywa dusz o nim nie wspomniała, chyba gdzieś prywatnie, po cichu przekazując sobie "Odstępcę" lub "Sępa Sybiru".