Maurycy Mann (ur. 14 sierpnia 1880 w Warszawie, zm. 28 listopada 1932 tamże) – polski historyk literatury powszechnej, od 1918 profesor filologii romańskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Studiował w Krakowie w Maksymiliana Kawczyńskiego. Wydał oddzielnie: „Wincenty Pol” (2 t. 1904—1906), „Rozwój syntezy literackiej od jej początków do Gervinusa” (1911), „Poganka Narcyzy Żmichowskiej” (1916, analizą tego utworu poprzedził późniejsze studia Tadeusza Boya-Żeleńskiego), „Nowa Heloiza Jana Jakuba Rousseau” (1917). Zajmował się też historią i teorią badań literackich: „Rozwój powieści w Polsce” (1918, w „Encyklopedii Polskiej” Akademii Umiejętności), „O literaturze porównawczej” (1918), „Zagadnienie podziału w historii literatury” (1921), „Jak się uczyć języka i literatury włoskiej? Poradnik bibliograficzny” (1928), „Benedetto Croce, jego estetyka i krytyka literacka” (1930). Przełożył z hiszpańskiego „Żywot Łazika z Tormesu” (1923).