Władysław Skoczylas (ur. 4 kwietnia 1883 w Wieliczce, zm. 8 kwietnia 1934 w Warszawie) – polski malarz, grafik, rzeźbiarz i pedagog, uważany za twórcę polskiej szkoły drzeworytu. Studiował malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Teodora Axentowicza i Leona Wyczółkowskiego, rzeźbę w pracowni Konstantego Laszczki. W latach 1910-1913 pobierał naukę rzeźby (u A. Bourdelle`a) i grafiki - w Paryżu oraz drzeworytu - w pracowni Bertholda w Akademie für Graphische Künste und Buchgewerbe w Lipsku (1913). W 1908 roku objął posadę nauczyciela rysunków w Zakopiańskiej Szkole Przemysłu Drzewnego. W 1914 roku otrzymał nagrodę w dziale drzeworytu na II Konkursie im. Henryka Grohmana. W 1918 został docentem grafiki i rysunku na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1922 objął katedrę grafiki w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W 1928 roku, na olimpijskim konkursie sztuki i literatury w Amsterdamie, uzyskał brązowy medal za cykl akwarel: Łucznik II (stojący), Łucznik II Jeleń świętego Huberta i Diana. Współzałożyciel ugrupowań: Stowarzyszenie Artystów Polskich "Rytm" (1922), Stowarzyszenie Artystów Grafików "Ryt" (1925) oraz Instytut Propagandy Sztuki. W okresie międzywojennym jego prace publikowała między innymi wydawana w Poznaniu Tęcza. Najbardziej charakterystycznym elementem jego stylu jest tzw. "grzebyk" Skoczylasa - zazębianie się czarnych i białych - który rytmizuje kompozycje. Jeden z największych zbiorów prac tego artysty znajduje się w Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka. Zgromadzonych jest tu ponad 400 drzeworytów, akwareli, rysunków i dokumentów związanych z osobą Władysława Skoczylasa. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1929). Władysław Skoczylas został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w Alei Zasłużonych; autorami nagrobka są Oskar Hansen oraz Elżbieta i Emil Cieślarowie.