Są to nauki dane na piśmie przez Szri Ramana Maharisziego w dzień jego milczenia (Mouna) w 1901 i 1902 roku jego uczniowi Sziwaprakaszam Pillaj. Treść tych nauk jest, wedle Jego własnych słów, co następuje: "Ciało nasze jest właściwie bez czucia, jak glinianny dzban i nie posiada zmysłu "ja". A przecież istmiejemy jako samobytny Duch-Atman, nawet w głębokim śnie, gdy świadomość ciała znika. A więc "Jaźń" to nie ciało fizyczne." Maharishi Ramana nauczał indywidualnie, zgodnie z charakterem uczniów. Dla tych, którzy byli kompetentni (posiadający silne wyrzeczenie lub jednopunktowy umysł) zalecał wnikliwe badanie siebie (ātmavicāra). Istotę tej metody oraz swoich nauk opisał w „Nan Yar?” oraz „Ulladu Narpadu”. Wnikliwe badanie siebie to utrzymywanie ciągłej uwagi na świadomości swojej indywidualności (pozostawanie bez żadnej innej myśli oprócz myśli „ja”, która jest podstawą dla przejawiania się innych myśli) w taki sposób, że umysł staje się coraz bardziej subtelny i skupiony, dzięki czemu ostatecznie dociera do źródła myśli „ja” i w ten sposób następuje poznanie atmana (poprzez nirvikalpasamādhi), a także rozpoznanie nierzeczywistości myśli „ja” (umysłu). Metoda ta również niszczy wszystkie predyspozycje (vāsanā) co jest jednoznaczne z osiągnięciem mokszy. Nauczał zwykle dźńanajogi lub poddania siebie Guru albo Bogu. Jego nauki klasyfikuje się jako adwajtawedanta.