Związek prawa i słuszności należy do najstarszych, klasycznych tematów prawniczej refleksji. Monografia opisuje to zagadnienie w prawnoporównawczej perspektywie. Punktem wyjścia rozważań jest tradycja prawa zachodniego, w której słuszność wspomaga, koryguje oraz uzupełnia "właściwe" prawo pozytywne, aby uzgodnić jego wskazania z pozaprawnymi systemami norm. Taka niesamodzielna funkcja słuszności - znana zarówno w kulturze prawa pisanego, jak i w anglosaskim prawie precedensowym - została zilustrowana wieloma przykładami. Specyfikę zachodniego podejścia do słuszności dostrzega się po włączeniu do analizy innych kultur prawnych. Dlatego część opracowania poświęcono dwóm niezachodnim tradycjom prawnym. W kulturze islamskiej treść każdego prawa pozostaje w ścisłym związku z religijnym objawieniem rozstrzygającym o słuszności norm. W tradycyjnej kulturze japońskiej z niechęcią przyjmowane jest natomiast regulowanie ludzkich zachowań w drodze generalnych i abstrakcyjnych wskazań, stosowanych w identyczny sposób do równych sobie jednostek. Autor stara się nie tylko wskazać różnice między analizowanymi tradycjami prawnymi, ale ponadto zidentyfikować wartości i założenia, które zadecydowały o specyfice oraz wyjątkowości zachodniego rozumienia prawa.