1. Słownik frazeologiczny języka polskiego A-P - s. 788, 1989 r. 2. Słownik frazeologiczny języka polskiego R-Ż - s. 905, 1989 r. Stanisław Skorupka (ur. 14 lutego 1906 w Warszawie, zm. 31 maja 1988 tamże) – polski językoznawca. Od 1929 studiował na Uniwersytecie Warszawskim, w 1936 obronił pracę magisterską pt. Upodobnienia międzywyrazowe w świetle fonetyki eksperymentalnej. Dzięki stypendium państwowemu w latach 1937–1938 kontynuował naukę na Friedrich-Wilhelms-Universität w Berlinie. Podczas II wojny światowej pisał pracę doktorską pt. Budowa akustyczna samogłosek polskich, obronił ją po zakończeniu wojny w 1945. Przez całe życie zawodowe był związany z Uniwersytetem Warszawskim, od 1961 był profesorem nadzwyczajnym, od 1976 profesorem zwyczajnym. W uznaniu zasług Uniwersytet im. Humboldta w Berlinie przyznał Stanisławowi Skorupce tytuł honoris causa. Należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, ZAIKS i Towarzystwa Kultury Języka. Był autorem wielu prac na temat współczesnej polszczyzny oraz słowników, z których najważniejsze to: Słownik wyrazów bliskoznacznych (1959 i późniejsze wydania), Słownik frazeologiczny języka polskiego (1967 tom I, 1968 tom II), Mały słownik języka polskiego (1968), Stylistyka polska. Zarys (1969, wspólnie z Haliną Kurkowską). Bratem Stanisława Skorupki był malarz Szczepan Skorupka.