Przyczyny powstania są wielowarstwowe. Na początku XVI stulecia Święte Cesarstwo Rzymskie na południu kraju składało się z wielu państewek feudalnych. Wiele problemów chłopskich rozwiązywano lokalnie, zaściankowość wielu wytwórców przyczyniała się w znacznym stopniu do hamowania postępu gospodarczego. Najważniejszą przyczyną powstania była jednak ogólna sytuacja największej części społeczeństwa rolnego. Głównym podmiotem gospodarki feudalnej stali się chłopi, którzy ponosili największy ciężar obowiązków na rzecz książąt, szlachty, kleru, patrycjuszy i urzędników żerujących na ich pracy. W wyniku zwiększenia się liczby osób wykorzystujących chłopów, zwiększała się ilość danin narzucanych na najbiedniejszą część ludności. Na chłopów nakładano nowe podatki, cła i czynsze, zobowiązano ich także do odrabiania pańszczyzny. W Górnej Szwabii, Wirtembergii, Frankonii, Górnej Saksonii i Turyngii wprowadzono podziały, które przy równocześnie nie zmieniającej się wartości produkcji ogólnej prowadziły do coraz mniejszych dochodów. Nakładane na najmniejszych wytwórców wysokie podatki tylko pogarszały i tak złą sytuację gospodarczą. Problemy gospodarcze, częste nieurodzaje i nacisk panów feudalnych wpędzały chłopów w poddaństwo, które skutkowało kolejnymi zobowiązaniami i opłatami. Tak zwane „Stare Prawo” było przez władców interpretowane dowolnie lub całkowicie ignorowane. Respektowane od stuleci prawa drwali, rybaków, myśliwych i rolników zostały uznane jako nieważne.