"Za panowania Kazimierza Jagiellończyka jak wogóle przez cały wiek XV, grosze czeskie były w pospolitym na Litwie obiegu. Wszystkie tranzakcje majątkowe, czynsze, dochody i zapisy nie mówią o niczem innem jak o groszach, obliczanych na ruble lub na kopy. Rubel stanowił jednostkę rachunkowę o 100 groszach. Kopa zaś takąż jednostkę o 60 groszach. Dopiero w ostatnim dziesiątku lat XV wieku, jeszcze za czasów Kazimierza, a bardziej i widoczniej za czasów Aleksandra widzimy na Litwie pewną zmianę w tym kierunku." (fragment) Mennica – zakład zajmujący się produkcją (biciem) monet, medali oraz stempli. Pojęcie mennicy jest z reguły utożsamiane z pojęciem mennicy państwowej mającej monopol na bicie monet obiegowych i medali oraz odznaczeń państwowych. W zależności od formy ustrojowej państwa można też mówić o mennicy królewskiej lub książęcej. Pierwsze znane dziś mennice powstały w VII w. p.n.e. w Azji Mniejszej. Typowa średniowieczna mennica była zespołem paru budynków, zwykle osadzonym w miejscu dobrze chronionym ze względu na ilość przetrzymywanego tam kruszcu. W budynkach trzymano narzędzia służące do przetopu kruszcu, formowania krążków (względnie „płacideł” innego kształtu) czy obrabiania ich. W zależności od swej wielkości mennica mogła posiadać jeden lub więcej tzw. warsztatów menniczych, z których każdy był samowystarczalny w procesie produkcji monet. Pracą mennicy kierował mincmistrz, który był także często jej dzierżawcą. Ponadto pracowało w niej do kilkudziesięciu mincerzy, którzy zajmowali się poszczególnymi etapami wyrobu monet, takimi jak: oczyszczanie metalu, odlewanie blach, wybijanie bądź wycinanie krążków (czasem też oklepywanie ich krawędzi młotkiem), wreszcie wybijanie wyobrażeń za pomocą stempli, uprzednio rytowanych przez wyspecjalizowanych w tym rzemieślników. Nad jakością merytoryczną przekazów umieszczanych na stemplach czuwał tzw. pisarz (w Polsce na stałe w mennicy od czasów Bolesława Kędzierzawego). Do kompetencji mincmistrza mennicy książęcej lub królewskiej w zależności od umowy z władcą mogło także należeć osobiste kierowanie operacją renovatio monetae (patrz: numizmatyka), a nawet zdobywanie kruszcu na potrzeby mennicy. W okresie średniowiecza powszechnym zjawiskiem były prywatne mennice bijące monetę fałszywą.