Pedagogika zabawy to pomocnicza metodyka pracy z grupą, symboliczne określenie metodycznych poszukiwań. Jej celem1 jest dostarczenie osobom, pracującym z róŜnymi grupami wiekowymi, rozmaitych pomysłów, umoŜliwiających świadomą, kreatywną, prowadzącą do twórczych rozwiązań pracę z uczestnikami grupy, metod oddziałujących na sferę emocjonalną człowieka, sprzyjających ujawnieniu pozytywnych uczuć. RóŜnorodne propozycje interakcji w grupie w celu ułatwienia kontaktu między uczestnikami, ale takŜe kaŜdego z samym sobą, umoŜliwiają odkrywanie samego siebie, swej wartości jako człowieka, swoich zalet i predyspozycji, słuŜą akceptacji swoich moŜliwości i ograniczeń (takŜe fizycznych) i sprzyjają rozwojowi społecznemu, wzmacniając poczucie akceptacji i bezpieczeństwa. Metody są tak dobrane, aby wyzwalały aktywność i zaangaŜowanie uczestników przy realizacji wspólnych celów, jakie przyjmuje grupa2 , a takŜe ułatwiały wymianę myśli i odczuć bez lęku przed oceną ze strony innych. Ma to sprzyjać m.in. uświadomieniu sobie i zrozumieniu konkretnego problemu i wspólnemu poszukiwaniu jego rozwiązań, a takŜe przekazywaniu określonych treści i uczeniu się. Pedagogika zabawy rozwinęła się w latach 70. XX wieku w Stanach Zjednoczonych, Niemczech i Austrii. Była wynikiem rozwoju myśli pedagogicznej czerpiącej z wielu źródeł – idei i kierunków w psychologii i pedagogice, wynikiem poszukiwań dróg wspierania rozwoju człowieka, polepszania komunikacji interpersonalnej oraz integracji grupy; opierała się na praktycznych doświadczeniach nauczycieli i wychowawców