1. Bakakaj, 202 s., 1987 r. 2. Trans-Atlantyk, 140 s., 1987 r. 3. Kosmos, 150 s., 1988 r. 4. Dzienniki 1953-1956, 371 s., 1988 r. 5. Dzienniki 1957-1961, 305 s., 1988 r. 6. Dzienniki 1961-1966, 260 s., 1988 r. Witold Gombrowicz urodzony 4 VIII 1904 w Małoszycach pod Opatowem (Polska), zmarł w nocy z 24 na 25 VII 1969 w Vence (Francja). Powieściopisarz, dramaturg, eseista. Pochodził z zamożnej rodziny ziemiańskiej. Ojciec zajmował się, z powodzeniem, działalnością przemysłową. On sam ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim i zaczął pracę w sądownictwie, ale po udanym debiucie tomem groteskowych opowiadań pt. Pamiętnik z okresu dojrzewania (1933) poświęcił się wyłącznie literaturze.W Polsce wywarł niezmierny wpływ na literaturę, ale jeszcze płodniejszą okazała się jego inspiracja w teatrze - bez niego nie mielibyśmy ani Tadeusza Kantora, ani Jerzego Grotowskiego. Witold Gombrowicz urodził się w Małoszycach na Kielecczyźnie, jako najmłodszy z czworga dzieci Jana Onufrego i Antoniny (z domu Kotkowska herbu Ostoja), w zamożnej rodzinie ziemiańskiej herbu Kościesza. Został ochrzczony 8 września w kościele parafialnym w miejscowości Wszechświęte jako 'Marian Witold Gombrowicz'. Po opuszczeniu dworu w Małoszycach w 1911 r. jego rodzina przeniosła się do Warszawy. Po ukończeniu Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie (1922) studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim (w 1927 r. uzyskał tytuł magistra praw). Przez mniej więcej rok przebywał w Paryżu, niezbyt pilnie przykładając się do studiów w Institut des Hautes Études Internationales. Większą rolę w trakcie pobytu we Francji odegrały kontakty z młodzieżą studencką i wyjazd nad Morze Śródziemne. Po powrocie do kraju rozpoczął aplikację sędziowską, lecz wkrótce ją porzucił. W latach dwudziestych podejmował próby literackie, ale legendarna powieść, w której formie i tematyce miała się manifestować nieoficjalna strona jego natury, została przezeń zniszczona (patrz: Wspomnienia polskie), podobnie jak niepowodzeniem skończyła się próba napisania powieści popularnej wraz z Tadeuszem Kępińskim. Na przełomie lat 20. i 30. zaczęły powstawać opowiadania, które ukazały się następnie drukiem jako Pamiętnik z okresu dojrzewania. Od chwili debiutu książkowego felietony literackie i recenzje Gombrowicza ukazywały się w prasie, głównie w „Kurierze Porannym”. Brał udział w spotkaniach grupy młodych pisarzy i intelektualistów w warszawskich kawiarniach Zodiak i Ziemiańska. Rozgłos w kołach literackich zapewniła mu publikacja powieści Ferdydurke.