Opowiadanie Dziw powstało pod wrażeniem wykopalisk w Biskupinie, w powiecie żnińskim, gdzie Zakład Prehistoryczny Uniwersytetu Poznańskiego od trzech lat prowadzi prace nad odsłonięciem prasłowiańskiej osady bagiennej z początku epoki żelaznej. Wstępem poprzedził dr Józef Kostrzewski. Szkic Prasłowiańska osada bagienna sprzed 25 wieków w Biskupinie napisał Antoni Bechczyc-Rudnicki. Linorytami ilustrował Tadeusz Cieślewski syn. Małżeństwo Bechczyc-Rudnickich przebywało w Biskupinie w trakcie prac wykopaliskowych. Efektem tego pobytu był cykl artykułów prasowych, w których propagowali oni prasłowiańskość grodu. W 1937 napisali powieść „Dziw” o życiu Prasłowian w Biskupinie, w której podjęli się niezwykłego a praktycznie niewykonalnego zadania odtworzenia języka sprzed 25 wieków. Dzięki ich wyczuciu językowemu na podstawie form starocerkiewnosłowiańskich skonstruowali hipotetyczny język Prasłowian. Ten lingwistyczny eksperyment przyniósł im uznanie. Recenzje ukazały się w ponad dwudziestu pismach. Oprawa graficzna książki została powierzona wybitnemu grafikowi okresu międzywojennego Tadeuszowi Cieślewskiemu synowi. Zawiera także szkice "Prasłowiańska osada bagienna sprzed 25 wieków w Biskupinie" autorstwa Antoniego Bechczyc-Rudnickiego oraz "Cite preslave decouverie en Pologne" Marii Rudnickiej. Maria (Ksenia) Bechczyc-Rudnicka, z domu Mataftin, urodziła się 1 lutego 1888 roku w Warszawie, zmarła 6 czerwca 1982 roku w Lublinie. Była córką carskiego urzędnika Piotra Mataftina i Heleny z Raszpilów. Jej rodzice pochodzili z zamożnej szlachty rosyjskiej. Trudno ogarnąć zakres wszystkich działań twórczych Marii Bechczyc-Rudnickiej, bo była osobą wszechstronną; erudytką i poliglotką. Znana jest jako wybitny krytyk teatralny, kierownik literacki teatru, pisarka, publicystka, tłumaczka... Roman Szydłowski, prezes Klubu Krytyki Teatralnej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, określa ją jako „nestorkę polskiej krytyki teatralnej”, dodając, że była zjawiskiem niezwykłym w życiu teatralnym. Bechczyc-Rudnicka miała też to szczęście, że jej inteligencji i ciekawości świata towarzyszyła niepospolita uroda. Mirosław Derecki wspomina ją jako elegancką kobietę o zwracającej uwagę pięknej twarzy.