Autor, malarz i estetyk, podejmując się przemyślenia całościowej teorii obrazu, znajdował się w sytuacji deprymującej. Daje temu wyraz od pierwszych zdań: "Rozważania te wymagają usprawiedliwienia. Mają one bowiem sens o tyle, o ile uznamy, że malarstwo, czyli operowanie w jakiś sposób farbami na płótnie, ma w ogolę rację bytu. To, że się maluje, fakt powstawania obrazów dzisiaj nie może takiej racji dostarczyć (...). Malarstwo odrzuca się mówiąc, że to, co można było powiedzieć na płótnie, zostało już powiedziane. W konsekwencji twórczy artysta powinien zająć się czym innym". Paweł Taranczewski, wyrosły w najlepszej tradycji malarskiej (pod okiem swojego ojca Wacława), staje w obronie malarstwa z pełną świadomością przeciwieństw, popychany instynktownym przekonaniem, że "sama wola malowania wystarczy mi, aby malować". Wie, że "już od dawna malarstwo osiada na ziemi bezwodnej" - radykalizm nowatorów, zwłaszcza tych fałszywych, spowodował, że "malarstwo jako żywioł kolorów ulega zaprzepaszczeniu". Paweł Taranczewski - malarz, filozof, pedagog i publicysta. Syn słynnego malarza, Wacława Taranczewskiego. Studiował malarstwo sztalugowe, ścienne i grafikę w ASP w Krakowie. W 1963 otrzymał dyplom. W latach 1965-66 studiował rzeźbę w pracowni Wandy Śleńdzińskiej. Od 1967 studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim u prof. Władysława Stróżewskiego. Na tej też uczelni uzyskał doktorat na podstawie pracy pt. "O płaszczyźnie obrazu". Wraz z Jerzym Nowosielskim pracował przy polichromii Kościoła na warszawskich Jelonkach. W 1997 roku otrzymał tytuł profesorski. Obecnie wykłada na ASP i PAT w Krakowie. Na ASP pełni funkcję kierownika Katedry Historii i Teorii Sztuki. Zajmuje się zagadnieniami z pogranicza filozofii, sztuki i estetyki. Stworzył pojęcie "malarstwa klauzurowanego".