Po czterech latach od wydania w wersji francuskiej syntezy dziejów Partii pióra Józefa Wolskiego („L’Empire des Arsacides”, Leyden 1992) dzieło to ukazało się po polsku. Dzięki temu polski czytelnik-niespecjalista zyskał okazję do zapoznania się z historią ziem irańskich w okresie panowania Arsakidów (wydaje mi się, że forma Arsakidzi byłaby lepsza od stosowanej przez autora Arsacydzi, szerzej na temat transkrypcji nazw starożytnych piszę niżej). Dotychczas ta epoka w dziejach Iranu (trwająca od około 238 roku p.n.e. do 226 roku n.e.) była słabo znana szerszemu gronu czytelników. Spotykał ją los wszystkich epok uznawanych za późniejsze, nieklasyczne, schył­kowe, a zatem gorsze. Od kilkudziesięciu lat następuje jednak odkrycie lekceważonych dotąd okresów historycznych; zwykle najpierw w publikacjach stricte naukowych, następnie dopiero w pracach skierowanych do szerszej publiczności. Podobne zjawisko można zaobserwować dla dziejów Grecji pod postacią rehabilitacji w historiografii hellenizmu współczesnego pierwszej połowie panowania Arsakidów. Długo bowiem historię starożytną po śmierci Aleksandra Wielkiego (323 rok p.n.e.) ujmowano jedynie z rzymskiego punktu widzenia. Książka Wolskiego jest próbą porzucenia grecko--rzymskiego spojrzenia na historię starożytną i przedstawienia historii Partów od innej strony.