Książka Styczyńskiego utrwala obraz środowiska cyrkowego jako swoistej, alternatywnej społeczności, wyjętej również spod opresji peerelowskiej inżynierii społecznej. Cyrkowcom udało się zachować posiadany w przeszłości status subkultury, która w nieoczywisty sposób obecna jest w życiu publicznym. Cyrk to dla Styczyńskiego nie tylko ludyczna rozrywka, niemal średniowieczny festiwal dla gawiedzi, ale także obdarzona pewną dozą wolności wyrwa w szarej i poddanej kontroli rzeczywistości (warto przypomnieć, że cyrkowcom inaczej niż np. Cyganom pozwolono swobodnie podróżować po Polsce). Zarazem, choć cyrk był dość popularną i barwną rozrywką to jako społeczny fenomen nie był zbyt intensywnie eksplorowany przez ówczesnych fotografów i artystów. Jedynie twórcy polskiej szkoły plakatu rozwinęli jako niemal osobną dyscyplinę afisz cyrkowy. Co ciekawe były to często plakaty czysto dekoracyjne, nie związane z występami żadnego konkretnego cyrku. Nieprzypadkowo w książce Styczyńskiego podane są nazwiska zarówno sportretowanych w niej artystów cyrkowych, jak i autorów pojawiających się na zdjęciach plakatów (Hilschera, Młodożeńca i Świeżego).