Blesław Miciński (1911-1943) martwił się przede wszystkim o własne zbawienie. A że na poważnie miał obsesję piekła, interesowało go, co jest warte poznanie w najważniejszych dla człowieka sprawach. Umarł w wieku 32 lat, nie pozostawiając po sobie wielkiego dzieła. Większość dorobku pisarskiego stanowiły recenzje i rozprawy filozoficzne. Parę jego tekstów historycy literatury zaliczyli jednak do klasyki polskiego eseju. Kiedy czytałem je po raz pierwszy wiele lat temu, powalały erudycją płynącą z solidnego osadzenia w tradycji literatury europejskiej. W zakamuflowany sposób mówiły o sprawach ostatecznych – śmierci i poszukiwaniu prawdy – co zawsze dodaje literaturze powagi . I usypia czujność czytelnika. Ku mojemu zdziwieniu, czytane po latach, po zdrapaniu z nich warstwy, którą umownie nazwę klasycystycznym lukre, „Podróże do piekieł”, „Dyliżans filozoficzny” czy „Portret Kanta” mają dużo bardziej drapieżną i wywrotową wymowę niż wydawało mi się na pierwszy rzut oka. Stanowią refleksję, w formie poetyckiego eseju, nad pozycją intelektualisty w świecie, nad wartością jego roszczeń do bycia odkrywcą i depozytariuszem Prawdy. Jarosław Kamiński Miciński Bolesław - Treść i forma 300 str., 2011 r. Miciński Bolesław - Podróże do piekieł 268 str., 2011 r.